خبرنگاران مرده گانِ این سالعاشق ترینِ زنده گان بوده اند*

به گزارش وبلاگ امین و کیوان، به قول حکیم عمر خیام نیشابوری، وقتی عمر به سر رسد، شیرین و تلخ نمی شناسد و چون پیمانه اش پر گردد، بغداد باشی و بلخ، فرقی ندارد، به هر روی، تو را درمی نوردد.

خبرنگاران مرده گانِ این سالعاشق ترینِ زنده گان بوده اند*

همو - عزّوجل - فرمود که شما را در خیر و شر می آزمایم، و رجوع شما به ماست.

تاریخ بیهقی / ابوالفضل محمد بن حسین بیهقی

مرگ، از آن دست قاصدانی است که وقتی سر می رسد، راه گریز و گزیری از آن نیست. پس باید تنگ در آغوشش گیری، که به گفته شاملوی عظیم:

باید اِستاد و فرود آمد

بر آستانِ دری که کوبه ندارد،

چراکه اگر به گاه آمده باشی دربان به انتظارِ توست و

اگر بی گاه

به درکوفتن ات پاسخی نمی آید.

آنان که در این سال، جان سپردند، اگرچه هیچ مرگ را دوست نمی داشتند، اما از آن هراسی نیز به خود راه نمی دادند. آنان زندگی را زندگی می کردند و تا آخرین دم، در راهی که برگزیده بودند، تردید به خود راه ندادند اما دست از دنیا شسته نیز بودند، که به قول مولانا جلاال الدین محمد بلخی:

گمان مبر که مرا دردِ این دنیا باشد.

برای آنان، آن طور که سهراب سپهری سروده است، مرگ، انتها یک کبوتر و وارونه یک زنجره نبود، برای آن ها

مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است

گاه در سایه نشسته است به ما می نگرد

و همه می دانیم ریه های لذت پر اکسیژن مرگ است.

یکی شان، دوبلور بود، و یکی دیگر بازیگر، و آن یکی کارگردان. هم در میان شان نقاش بود و هم موسیقی دان. هم ادیب و شاعر ما را ترک گفت، و هم روزنامه نگار. از اهالی فلسفه در میان شان بود تا حقوق دان. هم صنعت گر و اقتصاددان داشتند، و هم فعال سیاسی و اجتماعی. هم آنان که جامه طبابت بر تن داشتند به دیار باقی شتافتند، و هم کسانی که عمامه بر سر داشتند، دعوت حق را لبیک گفتند.

و این یادنامه، از برای آنان است. آنان که برگرفته از آن سخنِ الف. بامداد، یگانه بودند و هیچ کم نداشتند.

اما جز این، بیست نفر، که ذکرشان و نام شان خواهد رفت، بالتبع کسان دیگری نیز بودند، اما مجال و مقال اندک بود و کوتاه. و البته، جز این نامداران، نشد تا از پرکشیدگانی چون فاجعه سقوط هواپیما، تشییع کنندگان کرمانی، حوادث آبان سال جاری، سیل بهار به ویژه در شیراز، دو زلزله در آذربایجان و دست آخر، بیماری کرونا، و حوادث دیگر، یادی و نامی به میان آید. هریک از آنان که نشان و نشانه این خوش گفتاریِ سهرابِ جان است که

عظیم بود

و از اهالی امروز بود

و با تمام افق های باز نسبت داشت

و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید.

صداش

به شکلِ حزنِ پریشانِ واقعیت بود.

و پلک هاش

جهتِ نبضِ عناصر را

به ما نشان داد.

***

ولی نشد

که روبه روی وضوحِ کبوتران بنشیند

و رفت تا لبِ هیچ

و پشتِ حوصله نورها دراز کشید

و هیچ فکر نکرد

که ما میانِ پریشانیِ تلفظِ درها

برای خوردنِ یک سیب

چقدر تنها ماندیم...

سال 1398، حالا دارد به تاریخ می پیوندد، و ما با کوله باری از غم، و بی آنان، خود را به سال 1399 پیوند می دهیم، اما امید را بذرِ هویتمان می دانیم و در خود زنده نگاهش می داریم، و آن شعر امیرهوشنگ ابتهاج، حضرت سایه را زمزمه می کنیم که

بسان رود که در نشیب دره سر به سنگ می زند

رونده باش

امید هیچ معجزی ز مرده نیست

زنده باش...

* عنوان، وام گرفته از فرازی از شعر عشق عمومی، سروده احمد شاملو

منبع: ایرنا

به "خبرنگاران مرده گانِ این سالعاشق ترینِ زنده گان بوده اند*" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "خبرنگاران مرده گانِ این سالعاشق ترینِ زنده گان بوده اند*"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید