هشدار به دختران استقلالی؛ نام وریا غفوری را نیاورید! - وبلاگ امین و کیوان

به گزارش وبلاگ امین و کیوان، بازی استقلال با مس کرمان شبیه هیچ کدام از آن بازی هایی که قریب به 40 سال گذشته در فوتبال ایران برگزار شده، نبود. این ملاقات تمام کلیشه های مرسوم یک رقابت فوتبالی، از برد و باخت گرفته تا سه امتیاز داشتن را در دل داشت؛ ولی روی سکو اتفاقی تاریخی اتفاق افتاده بود. در این بازی نزدیک به 500 طرفدار زن باشگاه استقلال برای اولین بار با تهیه بلیت به استادیوم رفته و تیم مورد علاقه شان را تشویق کردند. البته در بین آن ها افرادی هم بودند که با دعوت و گزینش به استادیوم رسیده بودند؛ ولی هرچه بود، این بازی خاص تر از چیزی شد که باید.

من توانستم به سختی از سایت بلیت بخرم. مدام قطع و وصل می شد. قیمتش 50 هزار تومان بود. فکر می کنم آخرین بلیت موجود را من خریدم؛ چون خیلی زود ظرفیت جایگاه تماشاگران زن تمام شد. این بخشی از صحبت های مریم است که توانسته یکی از 500 زنی باشد که خودشان را برای تماشای بازی استقلال به استادیوم برساند. او می گوید: گفته بودند که به پارکینگ شماره 21 برویم. آنجا که رفتیم، اتوبوسی را گذاشته بودند و تأکید داشتند در اتوبوس منتظر باشیم تا به محض پرشدن به سمت استادیوم حرکت کند. اولش تقریبا همه ساکت بودند، ولی به محض اینکه انتظار طولانی شد، سروصدا بلند شد و همه آن هایی که در اتوبوس بودیم، خواستیم راننده زودتر حرکت کند تا آغاز بازی را از دست ندهیم.

زنان ایرانی در شرایطی برای اولین بار برای تماشای یکی از بازی های لیگ برتر به استادیوم آزادی رفته بودند که باید و نباید هایی هم داشتند. نگار 35 ساله می گوید: به استادیوم که رسیدیم، چند نفری از مسئولان فدراسیون فوتبال آمدند و برای مان حرف زدند. یکی از آن ها که سمت بالایی داشت، گفت لطفا نامی از سحر خدایاری، دختر آبی و البته وریا غفوری نیاورید. آن ها را تشویق نکنید تا دردسری درست نشود و بتوانیم برای بازی های بعدی هم مجوز ورود را راحت بگیریم.

نگار از لحظه ورود به استادیوم هم این طور می گوید: فکر می کنم دستورالعمل تعیین نداشتند. نفر اولی که کیف ها را آنالیز می کرد، به بطری آب معدنی کوچک و دستمال کاغذی توی کیفم کاری نداشت. نفر دوم، ولی بطری را گرفت و نفر بعدی هم گفت اجازه ندارید دستمال کاغذی همراه داشته باشید. مریم هم روایت دیگری از این لحظه دارد. داشتم با گوشی ام فیلم برداری می کردم. یکی از خانم های انتظامات گفت دخترم چرا می خواهی برای خودت دردسر درست کنی. گفتم برای یادگاری است. سختگیری نکرد. با این حال لحظه ورود کیف ها را سفت و سخت می گشتند. رژ لب و عطر و وسایل آرایشی را گرفتند و گفتند به امانات تحویل بدهید. پرچم ها را هم با دقت آنالیز می کردند.

برخلاف توصیه های اولیه که نامی از دختر آبی و وریا غفوری نباشد، دخترانی که به استادیوم رفته بودند، هر دو طرف را تشویق کردند. اول جای خالی سحر و در دقیقه 21، هم صدا با تماشاگران مرد، وریا غفوری، کاپیتان سابق استقلال را تشویق کردند: وریای باغیرت، حرف تو حرف ملت. در این لحظه روی سکو دوگانگی شکل گرفته بود. آن هایی که با کاور های تعیینی به نام همیار طرفدار حضور داشتند، به مخالفت با افرادی پرداختند که در حمایت از وریا شعار می دادند.

مریم می گوید: دو نفر از آن ها نزدیک ما بودند. یکی از آن ها چندان حساسیتی برای تشویق وریا نداشت، ولی نفر دیگر، با داد و فریاد می خواست که چنین شعار هایی سر داده نشود. حضور تماشاگران در جایگاه شماره 5 استادیوم آزادی به قدری مهم بود که توجه عکاسان را به خود جلب کند و آن سکو را زیر ذره بین ببرد، ولی پرسشی که وجود داشت این بود که چه تعداد از افرادی که روی سکو بودند، به صورت گزینشی آمده بودند. نگار می گوید: راستش را بخواهید، عدد دقیقی وجود ندارد، ولی می دیدم همین افرادی که به عنوان همیار طرفدار آمده بودند، مدام از فهرست حرف می زدند. مثلا می گفتند از فهرستی که من داده بودم، چند نفر را خط زدند. آخر بازی هم یکی از این همیار ها سمت یکی از تماشاگران رفت و گفت اگر از فهرست من آمده ای موقع خروج فلان جا منتظر بمان تا با بقیه برویم.

هیجان برای زنانی که برای اولین بار به تماشای بازی تیم محبوب شان نشسته بودند، به قدری بود که نتوان در چند سطر خلاصه اش کرد. از شعار های آن ها و البته بده بستان های شعاری که با جایگاه های روبه رو داشتند، می شد چنین موضوعی را تصور کرد. به نظرم جو خوب بود. شعار تند و توهین آن چنانی نبود. این را مریم می گوید و ادامه می دهد: البته در چند صحنه دو، سه نفری خیلی حرف های زشت زدند که بعید است پسر ها هم چنین چیز هایی را بگویند، ولی تعدادشان همین قدر اندک بود و با واکنش بقیه تماشاگران زن و تذکر آن ها هم روبه رو شدند.

بازی تاریخی با تک گل کوین یامگا به خاتمه رسید تا زنان استقلالی در دو ساعتی که در آزادی بودند، با خاطره خوش استادیوم را ترک نمایند. شاید تنها مورد عجیب برای زنان همان چیزی باشد که نگار تعریف می نماید. عجیب ترین اتفاق برایم خاتمه بازی بود. وقتی بازی تمام شد و خواستیم از جایگاه به سمت بیرون استادیوم برویم، در یک راستا تونل مانند به فاصله هر یک و نیم تا دو متر، نیرو های یگان ویژه خانم ایستاده بودند. استقلال برده بود و بعید بود اتفاق خاصی رخ دهد. نمی دانم چرا تعداد این افراد این قدر زیاد بود. البته کاری هم نداشتند و فقط توصیه می کردند که تماشاگران فیلم نگیرند. هرچند که اگر کسی هم به حرفشان گوش نمی کرد، اتفاق خاصی نمی افتاد و بیشتر سعی در حفظ آرامش داشتند.